Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2012

Πάνω σ’έναν ξένο στίχο

Στεγνά κατά περίσταση και αντιποιητικά κατά το δοκούν τερτίπια της γλώσσας, για λόγο καθημερινό και οικείο θα μιλάγανε  οι φιλόλογοι, αν είχες την ατυχία να ασχοληθούν μαζί σου, όμως εσύ θα ξέρεις πως η γλώσσα σου είναι η ψυχή σου, δε θα σε νοιάζει αν στην είπανε καθημερινή και οικεία, οικεία δεν είναι ούτε για τα αυτιά σου, πάντα είχες την αίσθηση ότι κάποιος άλλος τα λέει, εγώ, εγώ πού είμαι αναρωτιέσαι διαρκώς, γιατί όλα αυτά μου φαίνονται ξένα, ρόλοι πολλοί, μάνα, φίλη, ερωμένη, επαγγελματίας, η πελάτης του χασάπικου και του μανάβικου, η αναμαλλιασμένη που ξενυχτά πάνω από μια φράση του Κάφκα, η αφελής που χάβει, η σκύλα που πιέζει για ακόμα πιο πολύ, βλέμμα ανοιχτό, βλέμμα κλειστό, βλέμμα που ανοιγοκλείνει και  φωτογραφίζει, ποιος το φοβάται αλήθεια, με τρόμο διαπιστώνεις πως πολλοί το μισήσαν ή το λατρέψαν, και εσύ μίσησες λάτρεψες αδιαφόρησες- το πιο ύπουλο πάθος αυτό-, πώς το είπατε κύριε Βλαβιανέ νο 36, πιστεύω, λέει, εγώ αυτοπροσώπως ο απρόσωπος αναγνώστης ίσως και συγγραφέας,  ότι αληθινή ποίηση σημαίνει τα μάτια να είναι διαρκώς υγρά και να γράφω κρατώντας στα χέρια χαρτομάντηλα, ενώ εσείς ότι τα «αβυσσαλέα πάθη» και «ζοφερά σκοτάδια» δεν είναι ποίηση; Δε λυπάμαι καθόλου τότε που η αληθινή ζωή είναι  ποίηση faux, ούτε που η αληθινή σας ποίηση είναι ζωή faux.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

sms-σε τόνο αντιποιητικό και πένθιμο


-Πάμε στην πορεία!
-Den mporw mwre, eimai me mia pareoula kai trwme…


Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί κι εμείς γελούσαμε