Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Μιας μέρας χωρίς ειρμό

-Η μητρότητα δεν είναι μήτρα να κρυφτείς. Νεκρά παιδιά θα γεννήσεις έτσι.

-Μα επιτέλους, τι γλώσσα μιλάω; Τι γλώσσα μιλάς εσύ και δεν σε καταλαβαίνω; Ούτε με καταλαβαίνεις. Ο καθένας μας κι άλλη γλώσσα κι ας ακούγεται ίδια κι απαράλλαχτη. Τι διάολο μαθαίνουμε τους ήχους με τόσο κόπο.

-Είναι αυτή η ανάγκη να νιώσω ότι ζω που με σπρώχνει να γεννάω κάθε μέρα τον εαυτό μου.

-Έφηβος των Αντικυθήρων, τι κρίμα που η ακμαία ομορφιά σου προδίδει ήδη τη θνητότητά σου. Μη λυπάσαι, κάποιος άλλος θα πάρει τη θέση σου. Να μη χαθεί ο Έφηβος.

-Υποχρεωτική πορεία δεξιά ή αριστερά. Ή πάνω ή κάτω. Ίσως πλαγίως αμφιταλαντευόμενα. Πινακίδες με βέλη που επιτάσσουν πορεία. Όλες μαζί όρθιες στοιβαγμένες πλάι στην εθνική οδό με τυχαίες κατευθύνσεις του άσπρου τους βέλους εντός του μπλε αυστηρώς περιγεγραμμένου κύκλου. Οι πεσμένες συνεχίζουν κι αυτές να δείχνουν κάπου.

-Πρώτη φορά βλέπω τη μάνα μου σαν μπαμπούσκα. Κάθε που ανοίγει βγάζει άλλη από μέσα μικρότερη ολόιδια, μα τόσο αλλιώτικη. Παρατάσσονται όλες στη σειρά από την πιο μικρή στην πιο μεγάλη. Έχω πολλές μάνες τώρα. Μπορώ να διαλέξω.

Δεν υπάρχουν σχόλια: